Dialekt / Gwałt / Arenga

Wiersze Pawła Nowakowskiego, drugiego laureata I Wywrotowego Turnieju Poetyckiego, pochodzące ze zwycięskiego zestawu

Dialekt

od nowa zacieramy ślady, powstałe w wyniku ograniczenia swobody przepływu.

jak nosicielka, pojedyncza i ujednolicona, deklarujesz wtórność niezgodnej symulacji:

izolacyjny środek, w którego okręgu przybierasz formę dokładnych starań, redukuje

wówczas stan napięcia, organicznie dociera do przyczyny wstrząsów. odkładam na bok

zwyczaj natychmiastowej wykonalności karcenia, wystrzegając się znaków szczególnych

jak w rysopisie. uzasadnione definicje są nieprzekraczalne, ale przywracalne; zachowują w

mocy stan deklaratoryjnej zapowiedzi skracania dni płodnych, odrzucają koncepcję nabycia

przez kreację. podatny na sugestie buduję dwuinstancyjny zbiór błędu, którego wymiar jest

podstawą więzi ulotnej na wyłączność i utraty kontaktu z powierzchnią w państwie środka.

Gwałt

Stajemy się jednym ciałem. Zapach z ust pokryty szarym

błotem; wedle kanonu dopełniamy aktu symbiozy sinych

policzków, bym nie obudził się w szczelinie między bramą

i pastwiskiem. Potykam się, kuleję: zmiana stanu skupienia

choć długowieczna nie jest wielodzietna. Szczyt rdzy, którą

wydzielam to sny zaszczutej samicy wagonu; tam znajduję

rdzeń nieuporządkowanego układu. Ściągam na siebie winę:

składając zarodek w białym prześcieradle, szkicuję kontury

lateksowej szyi.

Arenga

naruszenie kumulatywne jest jak uchylenie jednostki wywołującej

sprzężenie, zmiana unerwienia w przebudowie całości. to zestawienie

występuje z wyłączeniem rzeczy oznaczonych co do gatunku, tożsamych

z właściwością udręczenia skutków, ich iloczynem. wzajemny stosunek

nieokreślonych podmiotów dopełnia liczbę nieodczytanych wibracji,

a nasycenie zdaje się powoli zastygać, stopniowo uchodząc w niebyt.

ze skraju widać już tylko ślinę, która staje się przestrzenią. poluję na sierść

ukrytą pośród pękających naczyń, gdy zwęża się krwiobieg. szybka wymiana

siekaczy, analizę zamykam w białych ścianach, pod łóżko chowam teorię

pobytu. bo kiedy tytuł pozbawiamy bezwzględności i zawieszamy moment jego

rozproszenia, w miejsce obrazu można już tylko tchnąć: roztwór, rozkład lub przekład.

nasza jednoczesna obecność jest ograniczona do różnicy udziałów. przesłanek, intencji, płci.