kapitan Rybakow wraca na Arbat (wiersz)

nowe wypierało stare,

kłopot w tym, że kto za mocno,

czasem znikał i wracał po latach milczący,

bojaźliwy, bąkał pojedyncze słowa w obcym

języku i z jakimś szaleństwem w oczach.

nie (on) syn narodu (prawie) wybranego.

gdy wyjeżdżał, wszystkiego był pewien,

dziecięca naiwność, ledwie, meszek pod

nosem- teraz zdziwiony, że są inne niż Lena,

a przecież dawno dorósł do kobiet o niedbałej

pozie, z jaskrawą szminką na ustach.

jako dowódca miał realną władzę.

tam skąd wracał, wszystko nieswoje:

klimat, obyczaj, wiara i ten cholerny błysk

niechęci do munduru i zaśpiewu gdy

w chwilach szczególnych recytował

Puszkina lub nucił Podmoskiewskie wieczory.

sołdat artysta się znalazł, słyszał.

a przecież mu żal opuszczać Miasto

tyle wódki tu wypito, tyle złota sprzedało

i nauczycielka rosyjskiego z brwiami jak u Leny

i o takim spojrzeniu, że w sercu rodziła się tęsknota.

ocierał łzę gdy żegnał się z Polską

październik 2012.