dawidy (wiersz)

gdy nie ma już nadziei
wysprzątane kąty
w szparach
podłóg

miłowanie z miłości
i denaturatowy fiolet

snów wyrwanych rzeczywistości

gdzie Ona jest

czy to struny gitary
uliczny jazz sksofonu
tysiące roześmianych
twarzy tylko dzisiaj
szukających
kany

tak mógłbym pisać w nieskończoność
wyglądając przez okno podziwiając fantazję
nasączonych nikotytą maszynowej ułudy firanek

równie dobrze mógłbym poddać ci się życie
rozlewając w żyły to co zostało w kieszeni

ale mam syna
jeszcze czystego

zapisałem mu zaledwie kilka stron
o miłości bezgranicznej
prawdzie

bo nawet jak się potknie to wstanie