*****

gdy roztrwaniasz życie na nikomu niepotrzebne zgryzoty
siadając okrakiem na barykadach
trzymając w ręce sztandar w barwach zaangażowanej mamony
gdy zasilisz już swoje bezdenne poczucie obowiązku
wobec wszystkiego i wszystkich
zbawiając świat i ucząc ludzi wokół
jak ma się toczyć ich przyszła historia
pamiętaj że i tak jesteś bezsilny
a naprawianie skrzywionego horyzontu
jest niemożliwe
tak samo jak niemożliwe jest wysuszenie morza łez
i nie licz tu na litość
a przyzwyczajaj się do twardej pięści i ostrych
jak brzytwy języków
które tną nie zważając nawet na dziecinną buźkę
kaleczą kwiaty magnolii lub storczyki
których zapach wtedy śmiertelnie słodki
unosi resztkę dobrotliwości z maski twarzy
która tężeje, nabiera stałej powagi
nie dopuść do siebie
tej zgrai kukieł ludzkich, atrap człowieczych, prymitywnych form
wyznających zasady ukrytej małości własnej
zalewanej krwią i łzami
nie idź z nimi na wojnę
pozostań w gaju zielonym z lirą w dłoni i pieśnią na ustach
niech twa twarz będzie piękna
rozpromieniona i wiecznie młoda
naiwnością rannego słowika
który dając koncert w otwartym oknie
liczy na przychylność domowników
a może na nic nie liczy
a tylko śpiewa bezcennie, jedynie
i dobrze że śpiewa