Płatki "Białej Róży"

Byli naprawdę dzielni
Toksyczne społeczeństwo nie zatruło ich miłością własną
Wystawili mu recepty
Zbyt wcześnie

Byli naprawdę dzielni płynąc oceanem na małej szalupie
Którą sklecili naiwnie dziecinnie szczerze
Nie na sztorm ta łupina
Za mała

Kiedy zrozumieli że płatki róży niesione wichrem
Nie mogą pokonać pięści krzyku karabinu
Rozrzucili je na najwyższym korytarzu
Już pogodzeni

                           ze śmiercią


Byli naprawdę dzielni
Kiedy u progu życia dojrzeli do mądrości kolejnych pokoleń
Zanim minęła noc i rozwiała się mgła
Tak wcześnie


To ziarenko w trybach straszliwej machiny
Starte na proch użyźniło umysły serca dłonie
W półwiekowej ciszy po burzy
Tak późno

                            dla życia