ŻYCIE CZŁOWIEKA JAK ZWIĘDŁY LIŚĆ
Z KORONY DRZEWA OPADŁ
PRAGNIE OSTATKIEM SWOICH SIŁ
UNIEŚĆ SIĘ KU OBŁOKOM
PRZYJACIEL WIATR RĘKĘ MU PODA
PODMUCHEM Z ZIEMI PODNIESIE
NIEUBŁAGALNY KOŃCA CZAS
NA ZAWSZE W PROCH OBRÓCI
PRZEMIJANIE
Sylwia Aszendorf
Sylwia Aszendorf
Wiersz
·
12 września 2014
Bazujesz na schematach. Więcej odwagi! W przedostatniej linijce masz inwersję.
PRAGNIE OSTATKIEM (SWOICH) SIŁ
UNIEŚĆ SIĘ KU OBŁOKOM
Ten fragment jest dobry :)