SPIŻOWY CHŁOPIEC

                               Panu Profesorowi R.B.

Staliśmy mocno

na dnie  muzealnego pokoju.

Zielone obicia krzeseł

imitowały mech, który przylgnął

do bezwzględnych szarych kamieni.

Na parapecie okna siedział chłopiec,

czyli Pan Panie Profesorze.

Z miedzianą głową

pospawanym brzuchem

i zadziorami na niezgrabnych dłoniach.

Ten chłopiec nigdzie nie pójdzie,

te nogi donikąd go nie zaniosą –

powiedziałem.

To prawda

- odparł Pan.

Ten chłopiec jest kaleką.

Musi siedzieć tutaj do końca świata

na  tym parapecie

tyłem do okna

spoglądając na pokój,

który jest ogrodem.

O czym myśli? - spytałem.

O niczym.

Jest przecież ze spiżu.

Latem nagrzewa się gwałtownie

od lipcowego słońca

a  jesienią śniedzieje

narażony na wilgoć.

Czy wyjedzie kiedykolwiek dokądkolwiek?

Nie może tego zrobić.

To znaczy może być w Paryżu,

Jaffie, Pradze czy Meksyku.

Ale jednocześnie musi siedzieć

na tym parapecie okna w tym miasteczku

w pokoju muzeum

zapatrzony w bordowy trawnik dywanu.

Musi nic nie widzieć

I nic nie czuć,

musi być śmiertelnie smutny

i chory.

Musi rzeźbić przestrzenne figury

w ciemnym powietrzu

muzeum.

A więc musi tak być ?

Tak .

Tak musi być

ponieważ od tego

zależy zbawienie świata