chwilowe migotanie szczęścia (wiersz)

z tobą mi szczęście nie po drodze

i jeszcze bardziej nie do twarzy

wciąż jestem jak bez łupu złodziej

i jak ocean bez żeglarzy

jak łby dmuchawców roztargnione

próbują wiatrom się zaprzedać

i choć mieszkają w nieboskłonie

przecież nie siegną nigdy nieba

jak radość wróbli szczerozłota

gdy tańczą w piasku lub w kałuży

potrafi szczęściem zamigotać

lecz nie zostanie tu na dłużej

więc co ma być niech się nie stanie

abym nie musiał nic odczyniać

świętym spokojem nienagannie

będę żeglował po pustyniach