nie potrzebna sława a ni nic związanego
żadnych zaszczytów żadnych uwag
nie doradzaj spójrz w lustro tak właśnie wygląda sierota
pieniądze są
nie ciągnie mnie do mamony
piszę bo to jest życie
sprzedaję odrobinę siebie
rozsypuję słowa jak zboża wiosną czasem jesienią
gołębie wydziobują okruchy
karmią swoje młode
w gnieździe którego szukam
do którego wracam nocą
śnię o domu gdzieś na wschodzie
staw pełen ryb w dobrym roku
myślami płynę w przeszłość niepotrzebnie
tutaj kilku przyjaciół mam i wrogów
nie potrzebuję jedynie na twarzy rumianego uśmiechu
słów kilku na sen bez proszków kieliszek wina
teraz idę czeka na mnie dziewczyna jak poezja
pomiędzy wierzbami cisza
słychać cykady słychać strumyk
łąki kładą się spać tego mi trzeba
bycia sobą
