Karuzela (wiersz)

Krystyna ,

pamiętam dobrze -

myślami często

 była nieobecna.

Rankami miewała

Madonny dostojność.

Wieczorem - duszę dziecka.

Zatem wraz ze zmierzchem

bardziej  zajmowały nas

medyczne zabawy.

 Była mi  pielęgniarką

i doktorem - razem

intensywnie kurując

me nieśmiałe stany.

Dnie i noce przepływały

 w śnieżnobiałej aurze.

Czasem jednak,

robiliśmy wypady.

Jarmarki,

Targi,

Cepeliady..

Szczególnie uwielbiała

wszystko co się kręci.

A karuzele były co krok !

Z wata cukrową, lizakiem

i duszą na dłoni

tak była zachwycona,

że bez żalu na strzelnicy

dla niej traciłem wzrok!

Dbałem więc o jej rozrywki

także po powrocie do domu.

Karuzelę czyniąc

z naszych ciał splecionych,

w pośpiechu  porzucając odzienie.

Sed etiam De Revolutionibus

Orbium Celestium -

decyduje metraż !

Signum delimitationis

prawdziwego dzieła.

Zatem mając nogi spętane

resztkami odzienia -

nigdy się nie wykażesz

czasem obrotów

nieskończonym,

gdy chcąc, nie chcąc 

polegniesz:

między łóżkiem a szafą..

Odtąd przestrzegam Jurka G. zasad:

1.Ubrania zawsze równo

   w kostkę ułożone !