Dotyk (wiersz)

Czasem...

Budzisz się jak ze snu.

Muzyka gra łagodnie.

A Ty znów jesteś dotykiem tylko

w tym szybkim  warg muśnięciu

który kobiety nazywają pocałunkiem.

Czule dotykam

twego Dawidowego ciała

(ten wiersz jest tylko dla Twoich uszu

wiec będę tu śmiały),

pod opuszkami moich palców

brzmią  na nim

 madrygały,

 koncerty  na flet i clarino

preludia i sonaty.

To drżenie melodyczne , która niełatwo się zapomina

i chociaż wiem , że czasem nic z tego nie rozumiesz,

to jednak musi być jakaś tajemnica

w tym nienazwanym doznaniu,

w tej muzycznej  przestrzeni zdarzeń.

Bo chcę myśleć, że hardość twoich słów 

 zwiastuje skrywane uczucia.

Może miłość bez granic?

Może obojętność?

A może nienawiść? 

Ale ja nie chcę już czuć się

 zapoznanym konkwistadorem  słowa.

Wspominam , tęsknię i opisuję;

chociaż  nie wiem już

czy kiedykolwiek tak  naprawdę 

dotknąłem twojego uczucia.

„Nasza  miłość zasnęła   pod drzewem

snem majowym , wiekowym”..

W jaśminowym gaju spełnienia,

w herbacianym świecie wyobraźni,

 przemykają się już  tylko cienie

doznawanych wrażeń.

Jakiego więc pocałunku mam użyć

abyś tę grę chciał zacząć od nowa?..