Opisanie wieczoru poetyckiego w pewnym banku(na północy kraju)

W pozłacanych złotolem salach,                                    

wśród fanaberii przypadkowych mebli                                                                         

 przemykałem się czasem

wykradzionym od żony,

aby posłuchać bankowej poezji.

Pośród cyfr, tabel i sprawozdań,

w potopie nudnych statystyk

bankowych zdarzeń,

stawał się czasem mały cud

konfiguracji wrażeń

z prostych,

banalnych słów...

Owszem, była także i wódka w bufecie,

katalizator naszych niemytych dusz,

bastion naszej natchnionej obrony

przed kontratakiem cyfr!

W powietrzu frunęły  wiec dziwożony,

a małe dziewczynki cwałowały

wśród bajek wróżb,

a Gałczyński -

(który ma u mnie  zawsze wygodną kanapę)

wiódł swój korowód Muz.

Czasem wpadał do nas Jurek G.-

znakomity poeta (1/2 litra ciągnął na ex),

wyjmował notatnik  i zapadała cisza

bo wkraczał - seks.

A później mogło być już tylko miło..

Ze snu budził mnie dywanu chłód.

Milczałem.

Bo cóż poeta  poecie 

może powiedzieć rano?

Róże , powie , na głowę włóż ?!

Tako też mawiał 

dyrektor banku pewien,

mój przelotny przyjaciel

nadgorliwy poeta i  wierszcz.

Który strofami żył ,

po wódce nabierał sił,

bo w życiu nie miał już nic

do stracenia.

Po wielokroć w tym banku

dopadał nas poranka brzask ..

Lecz Poeta Dyrektor

wkrótce zniknął i zgasł.

 A ja..

 kredytu nie dostałem.