W Vevey

Maya  była dla mnie zawsze

smakowitym kąskiem.

Więc z każdą nową frazą

pochłaniałem ją bardziej łapczywie.

Trawiąc powoli każde ładne słowo.

Z rana, w trawie, cała w rosie

znakomita była na surowo.

Maya zwykła krewetkami

karmić moje wątłe ciało,

myśli zaś powoli zanurzała

w szafranowym sosie.

Precyzyjny instrument-

miarę smaku czyniąc z warg,  

wzmocnionych butelką Rose...

Pośród kuchennych dupereli

powoli sączy się rozmowa.

Lecz nikt  naprawdę nigdy się nie dowie

ileż wspomnień; smaków i zapachów

w tak wiele doznań może zmieścić

opowieść o ingrediencyjnej treści. 

Maya  nauczyła mnie odróżniać

twardą od miękkiej wanilii,

celebrować  te momenty

kiedy lód sypie się do szklanki

aby utrwalić w pamięci kształt chwili…

A ja zanurzając się w łyk  koniaku

uczyłem się cierpliwie

odkrywać w dawnych przepisach,

poematy smaku;

jeszcze surowe,

jeszcze nieopierzone,

jeszcze nieprzemieszane,

jeszcze nieprzetarte

i zapamiętać,

(z każdym łykiem koniaku,)

że więcej były warte

niż Konstantego opowieść o babce wielkanocnej

co ponoć nieskończoność w sobie mieści zapachów...

Cóż ,

 brakować mi będzie  jej matczynych piersi smaku,

(i być może także kilku piersi innych szwajcarek)

Pozostawionych w znojnym trudzie zacierania w pamięci…

Kolejnych niezdobytych szczytów.