Czytelniczka (wiersz)

Irenę?

zawsze spotykałem w bibliotece.

Chłodna (z pozoru) posągowa piękność

za literatury murem.

Miałem zwyczaj przyglądać się jej dyskretnie

nim leniwie przerzuciwszy karty

wychodząc przedostania,

uparcie gasiła światło.

Artystyczny wizerunek

miłości do wiedzy.

Taką ją zawsze będę pamiętać.

Odkąd podglądając

przez jej ramię -

studiować począłem

niektóre aspekty

jej czytelniczego trudu.

Szczególnie tych ksiąg

sanskrytu maczkiem pisanych

z ilustracjami

jak z bajek,

pełne mężczyzn i kobiet

w dowolnym przekładzie.

Do czasu,

kiedy pewnego wieczora

ułożywszy z tych ksiąg

na zielonym suknie stołu posłanie

stanowczym spojrzeniem poprosiła

mnie ładnie -

abym   zgodnie z kanonem

począł kształtować swe ciało

 w najprzemyślniejsze  figury..

Ja, chłonny wiedzy, poddawałem się

tym artystycznym wymaganiom

i z szacunku dla literatury

nadwyrężałem jak mogłem

możliwości  mojej fizycznej natury.

Aż ekslibrisy - pełne pięknych rysunków

detali jej kształtnego ciała

jak motyle poczęły

wylatywać z ksiąg...

Bo pod naszymi ciałami

zamierały rewolucje.

Kończyły się wojny

a skały kruszyły

i topniały lodowce.

Budowle i figury

przybierały kształt doskonały

a sens Bytu stawał się

jasny, zrozumiały.

Do dziś,

(choć za te literackie ideały

w życiu dostawałem baty!)

wiarę mi przywraca

tylko to wspomnienie

w  Ireny spojrzeniu...

Wiecznie żarzące się kaganki

miłosnej oświaty.