Anna (wiersz)

Anna była zazdrosna.

Zawsze pilnowała

moich miłosnych wagarów.

Więc na taksówki wydawała krocie,

aby śledzić mnie po całym mieście;

a wystając w  nocy pod moim oknem

nabawiała się ciągłych katarów.

Leczyłem ją jak mogłem ;

pomiędzy łyżką syropu,

a szklaneczką grogu,

z pełnym poświęceniem

otulałem ją swoim ciałem -

skutecznie chroniąc od chłodu.

Lecz Anna zawsze sceptycznie

przyjmowała tak oczywiste

dowody mojego  uczucia,

pokazując mi daty , zdjęcia

dokumenty,

i dodając zjadliwe recenzje

urody kobiety

(z którą czasem w interesach

spotykałem się w mieście).

Zaprzeczałem zawsze

z wrodzonej skromności.

Bo widzisz Aniu?

Teraz po latach

mogę  Ci to wyznać szczerze;

wszystko to czyniłem

wyłącznie w dobrej wierze!

Dla Ciebie chciałem być

mężczyzny symbolem

jak Robin Hood, czy Janosik -

rozbójnikiem miłości.

Który z uczuć .przelotnie

inne odzierał kobiety,

aby Tobie jedynej

złożyć je w ofierze.

Oczywiście kłamałem.

Ale szczerze!