wierszowana gimnastyka (wiersz)

piszę ile sił w palcach

poganiam stada myśli

po soczystych łąkach

porannej świeżości umysłu

przebieram w słowach

poczętych z lekkością

prawie niezauważalną

potykam się boleśnie

przechodząc nad

progiem zwyczajności

padam w niebyt i leżę

przez resztę dnia

przygnieciona

brakiem możliwości

wiersza