wiersz zabarwiony

postanowiłem nie wychodzić dzisiaj z domu.
ironiczny nastrój sprzyja złamaniu szczęki bądź przegrody nosowej.
powietrze. czyste jak kryształ wtacza się powoli do płuc,
jeszcze tylko papieros i wszystko w normie -

jeśli uznać, że wszechświat jest nieskończony,
to jego najmniejsze cząstki określiłbym wprost proporcjonalnie do wielkości mojego ego,
a opiłek w oku, o którym dowiedziałem w dzień naszego rozstania,
wydaje się teraz znacznie dorodniejszy.


przychodzisz cicho jak sztorm, częstując mnie pytaniem o sens życia.
opowiadam ci o rycerzach pędzących w noc - zabójcach
wieszających swoje ofiary na ramieniu jak płaszcze.

siadasz w fotelu głaszcząc kota,
jakby pod włos odpowiadasz, że to niemożliwe
kiedy noc skrywa półksiężyce między udami.
przecież jesteśmy mniej ludzcy o te wszystkie razy, których nie popełniliśmy,
lub te, w których spraliśmy głowę o mur.

widzisz, od zwierząt różni nas tylko otoczka przyzwoitości,
równie dobrze mógłbym od razu zapytać czy mi obciągniesz,
zamiast snuć historie rodem z obrazów Dalego.