środki nasenne (wiersz)

kiedy krzyczę cisza rozbija szkło

niedosłyszalny w brzęku witraży

denek od butelek jak stygmatów

znaczących drogę od stołu do krtani

tamta panna  byłaby zbyt piękna

bez pryzmatu wódy nie do zniesienia

przez chwilę czuję się jak pan świata

wracając z piedestału nadtrawioną kaszanką

w świecie dopalaczy jestem dinozaurem

prostymi destylatami poszerzam wyobraźnię

różnica pokoleń skutkuje innym kacem

póki co nie popuszczam w spodnie 

pamięć płata figle nie poznaję siebie

patrząc w lustro pierwszy raz od lat

podobno żyję pracuję i trwam

nie utrwalony na żadnym filmie

a gdy przyjdzie święty Józef z siekierą

wbijając gwoździe porannego bólu

poszukam klina na klina łodzi

którą popłynę płynąc prądem

zemdlony sobą wącham palce

zgadując czego dotykałem

ostatnim przebłyskiem witam świt

zawiąże krawat jak bliznę i wyjdę