Sąd Ostateczny (wiersz)

Szedłem pośród perzu pokrzyw

wiosennych bylin kwitnącego barwinka

podążałem do dziecka

którym kiedyś byłem

do kiełkujących roślin ozimych

szumiącego wiatru

Miałem zapuścić sierp

dokonać żniwa

przedwieczny mnie do tej roli

przygotował przed stworzeniem świata

lecz wolałem uczynić

błogosławieństwo

wszystkiemu co żyło

więc błogosławię Cię piękna bylino

nieurodziwy perzu

i Ciebie sporyszu

co pasożytujesz na pszenicy

Wilku przebiegający

przez odłóg do leśnej kniei

Będę miał w pamięci

nim sam nachylę się ku śmierci

gdzie winna latorośl

przy smukłej topoli wijąc się w wieńce

jak dziecię swawoli

amarant znaczy „nie więdnący”

na tej topoli zawisnę

Hen wysoko w sinim niebi

tej nocy o której pisali prorocy

i będzie świat dalej trwał

bo Ojciec odwoła sumę wszystkich

kataklizmów