poprzez dźwięki

strefy poniżej sfer zapraszają

przez szklane odmęty mgły

stawiając pytania za odpowiedzi

kiedy z sylab uciekły litery

pobiec przed siebie dalej od najdalej

aż serce pęknie z nadmiaru wolności

noc jak dzień rozjaśnia cienie

błyskami spod zaszytych powiek

fortepian ciąży kaskadą  

wzmocnioną brakiem kawy

jest jeszcze jakiś sens

wykuty drżeniem rąk

poeci z miłości własnej

wiszą na haku jak Janosik

zabrakło prawd objawionych

gdy wszystko podsłuchane

modlę się bez słów

unikając próśb i imion

w haustach powietrza

wśród szeptów dzieci