dużo wódki (wiersz)

łyk zimnej wódki 
odświeża szare komórki
chory na świat 
kosmos tak daleko nie sięgam
kilka gwiazd w domu
każda jak potrzeba wyciąga małe dłonie

dato tato
bułgarskie powiedzenia
przywykłem owszem jak trzeba 

czasem walę focha że nie mam drobnych
że stówki nie rozmieniam

po wódce umieram lecz nie tego samego dnia
kiedyś rzucę jak kamieniem w dal życia szmal
chodzę swoimi ścieżkami w dłoni wolność 
w oczach żal