atrapa

na tej atrapie świata gdzie nie wolno się unosić
czasami bywa mi przykro może to przez deszcz
a może przez to że zasypiasz zanim ja zdążę chociażby
przekonać powieki do odpoczynku

gdy ludzie pytają jak się mają sprawy
patrzę im w oczy tak długo aż odwrócą
wzrok i siebie i myślenie o nas
przecież nie mają prawa

nikt nie ma
nasze skronie pulsują tym właśnie
oczekiwaniem rozpaczą pogardą i strachem
który paraliżuje ich gdy szukają sensu

my nie szukamy znaleźliśmy tylko więcej pytań
jedną prostą informacje nie pasujecie
do siebie do świata do miejsca
stworzyliśmy więc własną atrapę
gdzie nie wolno się unosić