życie (wiersz)

życie ma sens

gdy w człowieku umiera grzech

jak otwarte drzwi szczery uśmiech

prosty gest podania dłoni 

w zachwycie w zamyśleniu

skryć w głębi  cząstkę siebie

zachowane  w sercu dobre słowa

jak cenne sarby

muzyka wypełnia przestrzeń

 miedzy głową a biciem serc

zacząć wszystko od początku 

znowu na nowo się narodzić

ulepić garnek z gliny 

napić się wody życia

oddychać głęboko

 mimo braku sił biec po horyzont 

nie ulegać pragnieniom mimo pokus

przeczekać jak burzę uczuć 

życie płynie będzie płynąć 

siadam na łódkę i wiosłuję 

nigdy nie dotrę do brzegu

ta woda jak rzeka nie kończy się 

 brzeg zbyt stromy a nam dobrze z tym