drzewa nie umierają (wiersz)

nie jestem drzewem
tępa strzała pędzi przez życie
zobaczyła las by drzewem się stać
jak drzewo cierpliwe
patrzeć usłyszeć słowa
zapisać na korze
zedrzeć jak skórę

nie umiera 
systematycznie zrzuca okrycie
wiatr wśród nich wiruje jak myśli w głowie

 liście jak słowa

słowa jak liście

rozrzucam na zwykły papier

jak malarz
maluję peptydami od wewnątrz

wiersze układam na regałach
reguły są jasne
drzewa nie umierają
umierają ludzie

nie życie 

toczą kamień kodują myśli 

podli niesprawiedliwi 

chciwość 

posiadania odwiecznym  sensem istnienia
prowadzą ścieżki cieniem 
wzdłuż popielatych grobli

na których drzewa jak żołnierze salutują 

w cieniu drzewa odpocznę 

herbatą z igieł sosny 
ukoję zmartwienia

napompowane  emocje 

brzozy sterczą jak białe piszczele 
czują nie zazdroszczą

nikomu nie wybaczą chyba że artyście 
przenikają dreszcze jak zimna pościel