pożarty przez samotność (wiersz)

w pokoju na kwadracie 
w cieniu czterech ścian 
łypie  mdłe światło starej lampy

gdyby tak umiała mówić 
o ile spraw byłbyś mądrzejszy

stare pudło gra 
kilka strun

czeka sam

posiwiałe życie oblane potem
 rękawem starej koszuli  z darów 
wyciera łzy

jak tak można żyć

 w oparciu o własne ego
uczy się słuchać drugiej osoby

ona kocha 
on stacza się na próg podłogę
w dłoni szkło pękło 
 jak serce kilka lat temu
kilka ulic dalej

pożera go samotność
 brak ciepła dłoni narzeczonej 

pędzi miastem niczym wiatr 
dotyka murów 
 w kieszeniach głód 
ból ściska  słabe ścianki żołądka

pozamiatany wplątany w nałogi
ofiara od  życia po alkoholu 
oddaje pokłon swym bogom 

nikt nie pamięta że taki poety los 
salony najgorzej obskurny bar

na skwerku

śmietnik noc spędza  czasem

okryty brudnymi myślami szarym kocem