opary (wiersz)

wykształceni troglodyci kurwią się za poklask
drogie ubrania kryją smród strachu przed strachem
nie współczuję im wcale pamiętam własne lustro
schody prowadzą do rzeki która przyjmie popioły
wspólnoty odartej z wiary
choć sztafaż krzyży wzrasta tłumem konformistów

nadbrzeżna ścieżka prowadzi w zakamarki
gdzie ciemność jest ciemnością
księżyc tonie zmartwychwstaniem
czas trwoni czas
a lód przetrwa w oczach
których nie całuje się w usta


albo tak :-)

Nie do końca o to mi chodziło. :)

Zwykle w wersie na ostanie słowo pada akcent. Dlatego długie wersy "łagodzą" tekst. Krótkie powodują że staje się on bardziej "ostry". Jeśli wers znajdzie się między enterami staje się szczególnie widoczny. A to przydaje mu wagi.
To tylko takie moje spostrzeżenia z kilkuletniej obecności na Wywrocie.
Można to wykorzystać by wiersz uczynić ciekawszym. Tymczasem zamykanie się w jednej formie zapisu powoduje że można by więcej powiedzieć lecz..

Chyba właśnie za to lubię białe wiersze. Przypominają muzykę. Cisza w niej staje się takim samym środkiem wyrazu jak dźwięk. Długość trwania, jego barwa, to wszystko decyduje czy melodia "wpadnie w ucho"
Nie za dużo słów. Umiejętne rozłożenie akcentów. Odrobina liryki. I jak wiele można powiedzieć... :)