powróceni, wylądowani i odwróceni

zakaz palenia. na tarasie widokowym snują się gawędy,

rozmowy niezbyt kontrolowane. o tym, co warto przytulić

niemal za darmo. za oknem lunatykują bracia w wierze.

ucharakteryzowani na nowoczesnych europejczyków 

zadają sobie daremny trud wtopienia w barwny tłum.

a tam wężyki niewymowne prawdziwych tupolaków,

czyli poloneza czar. jacyś tacy, zbyt kolorowi zbliżają się

do bramy.

nie wolno palić, więc pchają swoje wózki bagażowe

przez strefę wolnocłową śniąc o niebieskich migdałach. 

obudzą się obsmarowani przez sąsiadów z foteli po prawicy.

z cudzymi dziećmi na ręku i garścią plotek wypuszczonych samopas.

nad wyraz dantejskie sceny w drodze z ziemi wybranej i słowa gładkie,

jak tyłek koleżanki z biura, jedynie podteksty walą po twarzy na odlew.

coś boli i będzie boleć, dopóki cała prawda nie popłynie z głośników

nad głową.

nadal nie wolno palić, ale można klaskać. wylądowani na spieczonej ziemi

przybysze mierzą innych swoja miarą, a może tylko nie przykładali się

do nauki i wydziwiają. ile bzdur mogą wypluć usta? coś się przyczaiło,

coś czyha u bram. a nad nami niebo nie skąpi dobrodziejstw

szaleństwa. pierwsze objawy za chwilę

przesłonią słońce.