Thorgal (wiersz)

porzucony przez bogów w pokoncertowej pustce

kiedy krzyki opadły i owoc dojrzewa w ciemności

którą wcześniej miecz rozcinał – tam księżniczka

wikingów tańczyła pogo nim zaginęła w śniegach

bogowie zmietli wszystko

ruszyłeś drogą usianą piorunami

wśród melin ulica była jak niewdzięczne ramię

ściany mieszkań przypominały rybie pęcherze

farba złaziła jak mit północy krew odeszła

gdy dowiedziałaś się że jesteś dzieckiem gwiazd

poczętym na przyczepowisku

tę noc zrodziła wilczyca

świt będzie gwałtownym nerwem