przy kawie i dymie (wiersz)

niewypowiedzianym słowom przebacz
na językach niesione bez pardonu
usta twoje smakują czekoladą 
kocham cię

przenoszę przez próg
życiowe bariery drogą przemian

czas upływa 
może go nie ma 
nie płynie

okłamujemy się zwariowani 
że nam nic nie jest 
pod skórą choroby 
kornik w korze drzewa
coś piecze wierci

w garści 
okruchy ciepła
odrobiny żalu

pod drzewem stoję
od kilku dni pada deszcz 
moknę z nadzieją że mnie zawołasz jak ojciec wołał
gdy mały chłopiec zapomniał że skończył się dzień 
który miał znaczenie 
a nocą odpocząć od historii

pokonać ból serca przy porannej kawie 
zapalić papierosa dłonią odpędzać dym
snuć opowieści o wojnie która niesie pokój 
skończony świat dotyka twoich powiek 
nowym świtem witać Boga 

tylko przebacz