dogonić jesień (wiersz)

słońce zgasło na jakiś czas
na niebie ciemnym jak sadza

gwiazdy jak statki 
zdobią dywan wieczności

jasne światła latarni 

pod powiekami chowam sny

motyle śpią w ciemno
kwiaty pogubiły płatki
nad strumieniem przekwitły kaczeńce 

 liście pędzi ścieżką wiatr 

zapraszam  do siebie
herbata stygnie zimny kosmos 

kroczysz  zadowolona mimo kilku wad
ubierz się w cierpliwość 
oczy miej otwarte na świat 
podaruję szczęście oddam siebie 
dogonić jesień nadejdzie czas