błękit tej wody jasny przejrzysty. jałowy
źródło czystości w tęczowej strunie rasowej
sielskość upaja wonią nektarów traw rześkich
zielone drzewo laurowe w falach niebieskich
laurowe drzewo. niebiański symbol dla sławy
utonąć w poezji. walczyć o dziejów naprawę
być jak egida dla czasów Zeusa opatrzność
jak słońce wschodzące na światy: stanąć na baczność
cóż że młodości zrywy szarpią sztandar na wietrze
ta młodość porywa stare kominy w powietrze
więc gdy i ciebie porwie poezji bystry wir zasadny
labirynt przejdziesz. a rym wyłowisz na nić Ariadny
—
