Laurea

Tomasz Kucina

 

błękit tej wody jasny przejrzysty. jałowy

źródło czystości w tęczowej strunie rasowej

sielskość upaja wonią nektarów traw rześkich

zielone drzewo laurowe w falach niebieskich

 

laurowe drzewo. niebiański symbol dla sławy

utonąć w poezji. walczyć o dziejów naprawę

być jak egida dla czasów Zeusa opatrzność

jak słońce wschodzące na światy: stanąć na baczność

 

cóż że młodości zrywy szarpią sztandar na wietrze

ta młodość porywa stare kominy w powietrze

więc gdy i ciebie porwie poezji bystry wir zasadny

labirynt przejdziesz. a rym wyłowisz na nić Ariadny

Tomasz Kucina
Tomasz Kucina
Wiersz · 13 stycznia 2017