Isidor i Ida Straus ( Lat 41 twardszych od góry przez pychę zesł

Stanowili dla siebie źródło wielkiej miłości;
obce im były wszelkie smutki i złości.
Uczucie od dawna ich serca łączące
nie zważało w ogóle na lata biegnące.

Dni swych narodzin wspólnie świętowali,
choć daru Heliosa razem nie zaznali.
Brzask każdy nadsyłał im wyznania miłosne
jako w list zamknięte uczucia radosne.

Szczęście ich wielkie, niczym nie zmącone,
trwałoby dłużej, lecz zostało zniszczone.
Zburzył je szczyt ludzkiej pychy i egoizmu,
twórca olbrzymiego tragizmu.

Ona swego żywota kończyć nie musiała,
jednak przy małżonku wiernie pozostała.
Chwile życia ostatnie w objęciach spędzili,
a swoje wielkie uczucie na zawsze w głębiach zatopili.

5-6 lutego 1999 roku