herbata (wiersz)

niegdyś

zaparzona w  białej filiżance
na stole pióro  na półce 

nasze wspólne zdjęcie

na podłodze kurz

posprzątam 
teraz na smutki za wcześnie 

esencja słomkowa
pachnie chińskimi polami 
zielona od słońca
myśli z każdym łykiem

spokojniejsze

samotność dopada każdego

niegdyś
wywrócony na lewa stronę 
żal straconych lat

nigdy więcej
czas nie ma czasu dla nikogo

na stole w popielnicy papieros

 herbata stygnie

wiersz ciężkim  kamieniem u szyi poety

na dworze moknie świat 
płaszcze razem z nim

okna mokre łzawią razem ze mną 

z każdym łykiem brakuje ciebie
kilka wspomnień i ten brak snu
a śniłem dobrze