nie-do-mknięty (wiersz)

na skraju niedomknięcia powiek

w lekkości puchu i lawendy

czekam aż spokój mi odpowie

dokąd się wybrać i którędy

żeby przeprosić zaniechanych

o których wszystko więc nic nie wiem

bo snułem najpiękniejsze plany

na szczęście w moim własnym niebie

kiedy wzruszałem się dla wzruszeń

kiedy kochałem dla kochania

wierząc że jeśli coś już muszę

to inni muszą dać coś w zamian

więc przyszła pora się obudzić

i w przedostatnią ruszyć drogę

i ufać ludziom kochać ludzi

wierzyć że każdy z nich to człowiek

poprzez odpływy i przypływy

na przekór wszystkim dumnym bogom

chcę być od dzisiaj tak szczęśliwy

żeby nie skrzywdzić już nikogo