głową do góry (wiersz)

dłoń ściska  zimną dłoń
w letnie ciemne wieczory
w duszy mrok co układa cienie 
słabe światło nie uspokaja 

zbłądziliśmy idąc po niepewnej drodze 
nie poddam się poprowadzę cię 
przez szary dzień i  nocy czerń

wydarte kartki z  kalendarza
niektórych dni mi żal 
innych nie chcę zapamiętać

kocham patrzeć w głębię 
smutnych twoich oczu

odnaleźć  pragnę oazę

iluzję wolności
w duszy syczy pragnienie spokoju

dobijamy do brzegu 

w oddali na wzgórzu  dom
ostoją mi bądź gdy jesienią 
spadnie deszcz na pola 

wodą mi bądź 
pragnę tulić cię w ramionach wiatru
 a szelest twoich ust przykuwam do  ust

zamyśleni bez słów rozumiemy sens 

im mniej nas tym więcej Boga