Espresso doppio (wiersz)

gdyby świat zamknąć w pasażu wątpliwości?
tam nic nie istnieje
nie ma wzoru – walorów estetycznych

z miśnieńskiej porcelany
liryczna figura retoryczna

jak z mistrza Kändlera
kobaltowe cebule będące przywołaniem
chińskich piwonii

miarą subtelnego dotyku
implementować kształt

zamieszkać
w niebieskich skrzyżowaniach mieczyków
w osiemnastowiecznych kącikach uśmiechów

z antykwarycznej okazji
udawać zdziwienie

w klasycznej filiżance z miniaturką
popijać poranną kawę
i wiecznie czuć

złocenia rymu
sygnaturę ziarenek emocji

i mieć tę śliczną świadomość
że kawa nie istnieje
że nic nie wiedzą o smaku konesera

—