powrósła Bereniki (wiersz)

oswojony fiord podpływa po
lizawkę z moich oczu

nie ma końca warkocz wpleciony w trzy noce
kiedy przystawiały się piersi a ona wyłożona jak pszenica obok

sypnęła słowem na zakwas do wszystkich bochenków
w miejscu gdzie kiedyś był cmentarz cholerny
wplątany w wianek księżyc z urzędu wiązał nasz cień

za dnia kręciłem miód zagryzałem plastrem
wielokwiatowej ziemi bez rachunku sumienia

tylko Bronek powinien pójść do nieba
oczyszczony przez pszczoły