krótki wiersz o bogach cudzych przede mną

w czasie gdy świt maluje obraz
na wodzie zadyszanej nocą
barwa staje się coraz młodsza
i mniej się horyzonty złocą

dni które są jak wyścig chartów
gdy dysząc piana cieknie z pyska
jak w pieśniach podstarzałych bardów
mignęło szczęście potem wszystko

w czasie gdy noc prostuje kości
wodząc w niezapomniane miejsca
płacze z nadmiaru niewinności
moralna niewydolność serca