wstęp do interpunkcji

kochać, to tak jakby ręką ciężką od gliny

łuskać strąki złocistej fasoli, albo włosy odgarniać

z twojego czoła z delikatnością myśli.

w zapomnieniu rodzą się światy i umierają światy.

telefonujesz w środku nocy i prosisz bym powiedział cokolwiek

lub chociaż oddychał do słuchawki. wieszasz wtedy wszystko na szali,

tak jak zimą wieszasz na gałązce wiśni pokarm dla wygłodniałych sikorek.

masz dobre dłonie, mówili, ciepłe i miękkie jak falujące wydmy.

o świcie przywierają do moich żeber jak do więziennych krat

stając się żywym szkłem – blaskiem pełnym pocieszenia.