aaa...

czary mary, hokus pokus

abra-kadabra, sim-salabim

   ......

oto masz sztukmistrza – bierze kij do ręki –

drewno wznieci wiatr, gdy zacznie się z nim kręcić;

pozrywa proporce, poprzewraca kosze,

czapki z głów postrąca, kieszenie przewietrzy

 – w starej bejsbolówce znajdą się dwa grosze.

siądzie na deptaku, będzie czarodziejem:

za jednym skinieniem sfruną mu anioły;

szarość przeobrażą w latający dywan

 – wzniesie go nad głowę jak wieniec laurowy.

dmuchnie między palce, a złocisty płomień

wetrze w szorstkie dłonie – błyskawice wskrzesi.

przechodniom pod stopy milion gwiazd wysypie;

na latarniach ognie i smoki zawiesi.

gdy zaczyna śpiewać – jest wielkim poetą.

krótka pieśń to fraszka, długa jest balladą

o tym co każdemu może się przydarzyć;

wszystko tam się spełnia: fortuna i miłość;

wszystko – od zwyczajnych do najskrytszych marzeń.

   ......

gdy zacznie się zmierzchać, pójdzie sam na molo.

skruszy w sobie ciszę – sól w wyschniętych ustach,

wznosząc wzrok wysoko, spłucze jasnym piwem.

wesprze słabe ręce starą balustradą,

gdzie zatrzaśnie serce – kłódkę z hieroglifem.

jeszcze starą czapkę, w której chował szczęście,

wzniesie, by powitać nadchodzące fale,

co zaczną nim kiwać. zmienią nagle stromo

deski pod nogami w kapitański pomost.

(bo co to jest molo – taki most donikąd –

niesie czyjeś kroki nad kipiącą czeluść;

stęsknione spojrzenia tylko po horyzont

 – taki most donikąd – taki most bez celu).
  
on wie – trzeba wrócić na ląd i w butelce

pustej nowe pieśni wysyłać do ludzi;

sprzedawać deszcz w słońcu – zabawną iluzję

kolorowych kropel – odwrócony uśmiech

przypięty do jego komedianckiej buzi.

   ......

pałka, zapałka, dwa kije

kto się nie chowa, ten kryje

                            ooo... 2017