Rutyna (wiersz)

Cisza i hałas
Niby różne
A jednak takie same
Obie posiadają te truciznę
Truciznę która wyniszcza ich od środka

Zaczyna się niewinnie
Cicha spokojna rozmowa
Która z minuty na minutę przybiera
na decybelach
Niby tylko podniesiony ton a
jednak przybiera na sile
zamienia się w krzyk 

Raz dwa trzy słychać jak ciężka masywna
ręka z impetem uderza o duży solidny stół 

Cztery pięć sześć słychać jak 

wszystkie książki lądują na ziemi 

Siedem osiem dziewięć po drogocennej 
porcelanie babci już nie wiele zostało

I nagle cisza
Słychać tylko tykanie zegara
Chociaż i ono wydaje się stłumione 
poprzez zagęszczającą się atmosferę 
Wymiana spojrzeń ukradkowe zerknięcie
na zaistniałe szkody

Myśli kłębiące się nieubłaganie
Chęć zmiecenia wszystkiego pod dywan
Jest tak kuszącym rozwiązaniem