liturgia pierwotna (wiersz)

srebrne nici wspomnień

zostało ostanie miejsce

ojciec miał rację

nie wierzyłem a on wiedział

nienawidziłem go za to

tamta kobieta nie chciała słychać

żółta skóra naciągnięta na werbel czaszki

mówiła więcej od wszystkich symboli

tamta kobieta trzasnęła drzwiami

słowa są tylko pozorem

morfina jest prawdą tu i teraz  

kadzidła zacierają smród strachu

nie ma się już czego bać

wszystko wiadomo

cherubiny o szpiczastych zębach

rozwłóczą trupa

ogień i lód czeka na resztki