w akwarium coraz ciemniej (wiersz)

ucinam poranny szloch. na pamiątkę pozostaje zdrętwiała ręka i strużka 

w kąciku ust. w polu widzenia pojawia się kwadrans do ósmej. 

od tego momentu może być już tylko prędzej. być może. 

obudzenie się z bezradnym sercem w martwej ciepłocie legowiska 

staje w opozycji do byle dojechać lub nikogo poza sobą nie zabić. 

ludyczność "jak sobie pościelisz" dotyka bladej niepewności świtu. 

przytwierdzona niedbale hufnalami do obolałej głowy 

nie zrobi kariery nawet w sieci.

każda wiadomość, to powiew świeżości lub niepokój 

czający się za zwykłym: dodaj mnie do swoich 

znajomych. niby dlaczego? już raczej nie przyjmuję. 

przyczajony w cieniu półgłówków, reżimowych wizji, 

nagłówków nie do ogarnięcia i systemowych komunikatów. 

przesiewam informacje. nie chce mi się nawet wzdychać, 

że kiedyś było lepiej.  

NIE BYŁO. 

jeśli już, to może prościej lub wręcz prostacko. 

sprawdź sam. niewiele tego "lepieja" oferują 

w regionalnych muzeach. mniej więcej tyle, 

co szlachetnej whiskey w osiedlowych sklepikach. 

sprawdźmy razem na zapleczu, czy są 

jakieś szybsze promocje.