Samobójstwo albo poetyzowanie (wiersz)

Teraz już wiesz po co zawisłeś
Wyciągając w niebo długie, bardzo długie, bardzo, bardzo długie, obszerne, bardzo obszerne
Kościoły

Księżyc? Więc wiesz po co jest księżyc

Spijając gardła gwiazd
Już nie dotkniesz ziemii ruchliwą stopą
Umarłeś w sytuacji bytu wielokrotnie doznanego

Czeka cię sen nic więcej nie wycharczony

Jesteś sam w przestrzeni inkubatora człowieczeństwa

Czyżby na ludzkich aktorach miała się kończyć groteska tego świata?

Czujesz że ludzki rodzaj jest zniewolony, unieruchomiony przez byty ponadludzkie
które nas hodują jak mrówki mszyce

Jesteś po prostu czysty nagi swój esencja
Unieruchomiony w białym kokonie
Ślepy na metawymiary
Otępiały na śnioną hiberboliczną transcendencję

Ułomność zaistnienia

Czy to wzrok zmętniał z wysiłku czy to zima za oknem spłoszyła się przed wiatrem

Ostatnim tchnieniem piszesz: To tylko piekło.