Lunatycy poezji (wiersz)

Lunatycy poezji

Szarością nocy sen się zaczyna 
Na niebie pełnia tkwi księżyca 
Wychodzą cicho spod pierzyny 
Poezji świata lunatycy.

Nuty jak krople spadną z gwiazd 
Ułożą kołysanki śpiącym 
A Księżyc jak srebrzysty głaz 
Na niebie, które nie ma końca.

Poezja śpiewa, poezja gra, 
Wiersze się same układają 
To gwiazdy nucą w Twoich snach 
A Księżyc w słowa je przystraja.

Zamykasz oczy kiedy śpisz 
To nie jest ciemność, to natchnienie 
Sen opowiada kiedy śnisz 
I towarzyszy twojej wenie.

Poezja ich nie odstępuje 
Nocą przechadza się ulicą 
Sen się w ich myślach rejestruje 
Poezji świata lunatycy.