szeptem (wiersz)

cisza

przeciska się przez drzwi
niewidzialny szept

szelest popeliny

wyciskasz sok z cytryny 
wokół kwaśno dużo witaminy

przestrzeń płynie 
my razem w kosmosie

powiedz nie jestem sam

 gdzie początek tam koniec

 słono od łez 

 na koszuli bielą skażonej 
mówisz że zakwitła 

przecina eter szepcząca cisza 
chowam ją w objęciach

porządkuję myśli 

kręto w głowie

prosta blisko 

bliżej do nieba

 bose stopy na grzbiecie ziemi 

zataczają koło