piosenka przaśna (wiersz)

na chodniku zderzą się plemiona

w cieniu barykady miasta jak feniks

rzucą kamienie jednym językiem

z urojeń odleją pociski

kto komu wyważy drzwi

napiętnuje dzieci za rodziców

kto pierwszy naciśnie spust

zasłoni sobą niewinnych

butelki z benzyną i brukowce

oto jest wspólne rozgrzeszenie

zapłoną stosy bez czarownic

pękną lustra od uprzedzeń

ostra zapowiada się zabawa

ruszyła już lawina błota

młodzi i starzy w imieniu imion

ostrzą patyki i zelówki

a kiedy już ustaną w trudzie

zmęczeni przyjmowanie razów

okaże się że sąsiad sąsiadowi nikim

choć pod jednym wzrastali dachem