przechadzka

jestem w pętli

czas odwraca kierunki

kruki sponad gołębi

rysują cień jak aureolę

biel cedzi słowa o bogu

bez wiary w wiarę

otwarta przestrzeń więzieniem

gdy każda droga donikąd

usta modlą się same

to tylko spacer obok witryn

zamienia wszystkie kolory

w srebrną ślepotę

na stole czeka obiad

a to więcej niż trzeba