kogut (wiersz)

po skażonym powietrzu 
nie umiem unieść się 
na skrzydłach dni i lat

wpierw unoszę  głowę
opadają ręce 
w lustrze widzę

zamiast pięknego ptaka 
oskubany kogut z

grzebieniem w kudłach

skąd się tutaj wziął 
gdzie był błąd 

może o jeden za dużo 
albo kreska lub dwie a nie pół 

wygięty w kabłąk

melduję żonie
że nigdzie nie idę 
że ten dzień 
na regenerację poświęcony 

jest tak tak jest

kogutem się stać

lub być nim